Podcasts van Jan Willem van Rangelrooij

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (00:22)
Goedemorgen luisteraars. Welkom bij de RouwDouwer podcast. En vandaag in de podcast is te gast Ernst-Jan. Ernst-Jan, goedemorgen dus welkom.

Ernst-Jan Van Wijk (00:31)
Goedemorgen, dankjewel.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (00:33)
Ja, fijn dat je te gast wilt zijn in deze podcast. En ik denk dat de luisteraars razend nieuwsgierig zijn naar. Nou, wie is Ernst-Jan eigenlijk? Dus kun je ons even meenemen. Wie ben je? Waar woon je? Wat doe je?

Ernst-Jan Van Wijk (00:44)
Dank je wel voor de uitnodiging. Super tof om hier te zijn. Dat voelt wel speciaal. Ik ben Ernst-Jan Ik kom uit Maasland, Zuid-Holland. Maasland ligt ingeklemd tussen Rotterdam en Den Haag. Ik woon in de polder. Een beetje boerend dorpje. Ik woon hier samen met Joyce. En wij zijn zakelijk en privé aan elkaar verbonden.

Zakelijk omdat ik in het dagelijks leven ben ik jeugd en gezins professional. Ik ben systemisch onderlegd. En Joyce, met Joyce heb ik samen twee bedrijven. Bo vertelt, daarin coachen we en helpen we jongeren en volwassenen. Dat doen we samen met drie honden. Dat deden we eigenlijk met drie honden, want eentje is met pre-pensioen. En het andere bedrijf is coachen met honden. Dat is het opleidingsbedrijf. Dus mensen die zeggen, tof.

Ik wil dat ook met een hond, omdat je dat vaak nu ziet met schoolhonden, bieden we ook de mogelijkheid om daarin ook mensen op te leiden en dat doen we ook hier in Maasland. Ik ben 46, nee, herstel ik ben 47. En ik denk, omdat ik zo graag met jongeren werk, ik denk dat ik ook gewoon de manier van in het leven staan 18, 19 jaar, dat vind ik echt wel een mooie leeftijd waarin ik zelf nu ook een beetje beweeg. Dus de manier waarop ik coach,

begeleid is ook gewoon een toffe manier waar ik veel met jongeren aan werk ben. Dus dat doe ik in het dagelijks samen met Joyce. Dus dat is ongelooflijk tof om zakelijke en privé met elkaar verbonden te zijn. Dus dat is wat ik ben en wat ik doe.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (02:15)
Ja,

Ja, we hebben wel wat raakvlakken ook systemisch onderlegd, hoor ik. Met honden heb ik dan weer geen verstand van, maar ja, mooi werk doe je Ernst-Jan.

We zitten hier natuurlijk in de RouwDouwer podcast en dat gaat over kinderwens. Wil je ons meenemen in jullie verhaal van Joyce en jou over kinderwens?

Ernst-Jan Van Wijk (02:37)
Ja, ik ga je proberen mee te nemen. Ik heb Joyce leren kennen toen ik 31 was. We hebben elkaar leren kennen in Curaçao. We zijn relatie begonnen vanuit een vakantie liefde. Ik heb eigenlijk ook een beetje snel gevraagd in relatie; “goh hoe sta je in het leven ten opzichte van kinderen?” Toen zei Joyce nou nu nog niet, maar wie weet. Een paar jaar later was daar het gesprek, hoe sta je in de wedstrijd nu?

Ik sta er open voor, laten we eens kijken wat het ons brengt. Lekker naïef denk ik ook alszijnde, laten we gewoon kijken hoe dat loopt, toender tijd. En uiteindelijk liep dat niet, na anderhalf jaar. Toen kwamen we bij de artsen terecht. Onderzoeken, medicatie, opwekking van eitjes en het hele gedoe. Ik moest natuurlijk ook als man…

gekscherend met mijn zaad over straat. Alszijnde lever het maar in. Bij mij bleek er geen fouten te zitten. Alleen met Joyce liep dat lichaam niet heel erg lekker. Dus we hadden alle twee wel zoiets van nou we gaan gewoon kijken hoe dit loopt. Die medicatie heeft ook al gezorgd dat we onze relatie onder hoogspanning komen te staan vanwege alle bijwerkingen die ze vanuit het ziekenhuis niet echt heel erg goed uitgelegd hadden.

We kwamen in discussies terecht over echt niks, over de auto parkeren of boodschappen halen. Dat we echt dachten, waar komt dit nou vandaan? Toen bleken die medicaties ook niet aan te slaan. Toen hebben we ook te horen gekregen vanuit het ziekenhuis gezien Joyce haar leeftijd, al haar klachten lichamelijk. Dat het ziekenhuis zei; jullie hebben een kans van één op een miljoen om zwanger te raken. We hebben ons eigenlijk niet echt op de kop laten zitten. Maar uiteindelijk kwamen we in zo’n

situatie terecht in onze relatie dat ik zei, maar ik wil jou niet verliezen in deze relatie. Dus laten we stoppen met de medicatie. En de kinderwens is ons niet gegund. Toen Joyce nog in het heetst van de strijd een keer tegen mij gezegd, als het dan niet met mij is, probeer het dan met een andere vrouw. Nou, toen dacht ik, jij bent helemaal knettergek geworden met deze opmerking. Maar ze maakte hem wel omdat ze mij heel graag vader wilden zien worden. Toen heb ik als man gedacht, met Joyce werd al wat ouder, ze al tegen de 40 aan te hikken.

Dus dacht ik, nou dit hoofdstuk is afgesloten. Maar bij Joyce bleef het sluimeren, de kinderwens. Dat had ze niet altijd gezegd bij mij. Dus uiteindelijk bleek Joyce zwanger te zijn. En ik kwam terug van een vrijgezellenfeest. En Joyce had eigenlijk toen ik weg was, had zij de zwangerschap test gedaan. Dus die heeft eigenlijk al vier uur lang met een positieve zwangerschap test op de bank gezeten… Alszijnde shit, shit, shit, Ernst komt straks thuis.

Dus ik was nog vol euforie qua het vrijgezellenfeest. En toen zei Joyce, mag ik even een bommetje bij je droppen? En zei ja, dat mag. En die legde die zwangerschaps test op tafel. Ik dacht dat ik… Ik weet niet wat ik allemaal dacht, maar er ging van alles door mijn hoofd heen. En toen zijn we diezelfde avond nog naar een festival geweest. Hier zo, toen hebben we elkaar een soort heel apathisch en verliefd en een soort mix van alles aangekeken alszijnde, hoe dan? Een kans van één op een miljoen. Maar Joyce bleek zwangend te zijn.

Toen ben ik meegeweest naar alle onderzoeken, alle scans die je natuurlijk hebt bij zwangerschap. En tot op dag van vandaag ben ik ongelooflijk blij dat ik mee ben gegaan naar al deze onderzoeken en scans. En toen zat er van alles tussen. Ongelooflijk blij, mensen blij. En toen kregen wij, moesten wij na de 20 weken echo wel een beetje zenuwachtig, alszijnde een belangrijk echo.

En we komen met dat gebouwtje binnenlopen en overal natuurlijk roze en pluche beesten en mensen gezellig en leuk. En wij dachten nou oké, dit is een formaliteit. Dus wij kwamen daar zitten. Een oudere vrouw, dat we dachten, nou die heeft echt wel wat ervaring achter haar leven, alszijnde bij de 20 week echo. En uiteindelijk viel het stil na 5 minuten. Dodelijk stil viel het in die kamer. En Joyce en ik zijn alle twee redelijk intuïtief ontwikkeld en we dachten dit is niet goed.

Ik zei tegen de vrouw, deze stilte voelt niet lekker. Nee, ik moet nog even hier kijken en daar kijken. Ze ging van armpjes naar beentjes en van teentjes naar oorlelletjes. En op een gegeven moment zei ze, ja, je hebt gelijk. De stilte was omdat ik iets zag wat niet goed was. Maar ze zei ik moest het verder onderzoeken. Maar ik wilde jullie niet te zenuwachtig maken. Maar ze zei wat ik zie is niet goed. Ze zegt dus ik wil jullie door verwijzen naar het Erasmus. Maar ze zegt ja, wat ik zie…

Mag ik natuurlijk niet zeggen, alszijnde, omdat ik niet genoeg onderzoek hierin kan doen met de apparatuur die ik hier heb. Dus ja, zei ze, over vijf dagen kan je bij het Erasmus terecht. En wij dachten, over vijf dagen bij het Erasmus? Nee, we gaan nu naar het Erasmus. Dus we hebben vijf dagen echt, en dat was een beetje rond kerst, Sinterklaas kerst, rond dat tijdstip, donkere maanden. En wij reden echt naar huis, we dachten, nee, dit is echt een hele slechte, slechte droom. Nachtmerrie.

Dus na een aantal dagen moesten we naar het Erasmus, onderzoek gedaan en daar bleek dat Liv een spina bifida zou hebben, een open ruggetje. En dan kom je voor de keuze. Dan dondert heel je wereld in elkaar. Dan flikkert alles, alles, alles flikkert in elkaar. Je hart wordt even uit je lijf gerukt. Je weet niet meer wat boven en onder is. En dan krijg je de keuze. Wat doe je?

of we laten team specialisten overkomen uit Amerika omdat we dit zelf niet kunnen of jullie beëindigen de geboorte of de kans van slagen of je laat Liv geboren worden en dan is er een hele rits aan operaties. Ja dan ga je met die boodschap wordt je naar huis gestuurd. Fijne middag. En dat je dan thuis komt dat je denkt, mijn god wat is dit?

En we hebben niet zoveel mensen meegenomen in datgene wat ons overkomen was, omdat we het ook gewoon voor onszelf wilden houden, om ervoor te zorgen dat we heel veel meningen en welbedoelde adviezen wilden hebben.

Ja, en toen zijn we in gesprek gegaan met elkaar. Waarin we vrij snel tot de conclusie kwamen. Operatie was geen optie voor mij. In ieder geval was ik heel stellig in. Omdat de slagings percentage van Liv minimaal was. En het feit dat ik beide meiden kon verliezen, Joyce en Liv, kon ik verliezen in die operatie. En de slagingspercentage was niet heel hoog. En toen zei ik nou, dat ik Liv ga verliezen, dat vind ik al vreselijk. Maar dat ik jou ook moet gaan verliezen, de kans bestaat. Ik zei, dat gaat niet gebeuren.

En als we Liv laten geboren worden, dan is daar een ongelooflijke operatie, specialisten, ja bedenk het maar… Toen hebben we echt heel zwart wit gezegd; Heeft Liv dan een kans om te leven? Om te spelen, om op de schommel te zitten, of seks te hebben, of te dansen. En toen hebben we de keuze gemaakt om de geboorte af te breken. Dus 21 weken later is Liv in het Erasmus stilgeboren.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (09:49)
Holy shit, heb gewoon kippenvel nu. Zo hoe je dit vertelt, ja.

Ernst-Jan Van Wijk (09:53)
Ja,

en dan is dit echt… Nou, ik zit altijd de tijd te kijken. Dit is misschien een verhaal van vijf minuten, maar dit is verhaal is zo ongelooflijk vele malen groter met ja boosheid op alles en iedereen. Ja bedenk het maar. Dus ik vind het een logische vraag die je stelt, vertel me eens? Alleen ik merk altijd wel dat als ik het vertel dat ik denk, doe ik haar te kort om het verhaal te vertellen in…

5, 6 minuten en probeer je beetje de punten mee te nemen van mensen. Als mensen weleens naar vragen dan zeg ik weleens hou maar gewoon een hele middag vrij en dan ga ik het verhaal vertellen. Want het is zo ongelooflijk groot en indrukwekkend voor ons.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (10:34)
Ja.

Ja, het is natuurlijk een heel traject ook wat natuurlijk vooraf al is gegaan wat je ook vertelde. Maar na 21 weken is jouw dochter Liv stilgeboren in het Erasmusziekenhuis in Rotterdam. Ja. En hoe was dat toen ze geboren werd? Wat deed jij als vader? Wat ging er waarschijnlijk van alles door je heen. Maar hoe is het dan om je dochter te zien?

Ernst-Jan Van Wijk (10:40)
Ja. Ja. Ja.

in Rotterdam.

21 weken, nu denk ik daar totaal anders over, je had weinig beeldmateriaal alszijnde hoe dan een babytje eruit zou zien voor 21 weken. En ik ben een ongelooflijke visuele denker, dus als je nu zegt babytje 21 weken, dan denk ik echt aan niet compleet, niet complete armjes, niet complete beentjes, nou ja een soort klein misvormd meisje, dacht ik. Dus ik had er ongelooflijk veel angst om dat toch dan te zien.

En uiteindelijk vroeg de gynaecoloog diezelfde dag; “goh wil je zelf de navelstreng doorknippen als zij straks geboren is. ik dacht alleen maar nee, nee, nee, nee, Ik dacht alleen maar dan blijft datgene wat ik zie blijft op mijn netvlies zitten als zijnde heftigheid. Dus Joyce was aan het bevallen. zat een doek omheen en zaten mensen tussen de benen van Joyce. En op een gegeven moment zei de gynaecoloog en ik ben haar tot op de dag van vandaag, ben ik daar ongelooflijk dankbaar voor dat ze dat zei.

Liv werd geboren, stilgeboren en toen zei die vrouw als eerste, wat een ongelooflijke mooie dochter hebben jullie. En toen ontstond er een soort oervader ding in mij dat ik dacht, mooie dochter, mooie dochter, what the fuck, dat is mijn dochter, ga eens weg. Dus ik ben een soort tussen die benen gevlogen, ik heb de schaar gepakt, ik heb haar gezien, ik heb de navelstreng wel doorgeknipt waar ik tot op de dag van vandaag heel blij mee ben. En Liv, het is echt bijzonder om zien, maar die was gewoon compleet.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (12:15)
Ja.

Ja.

Ernst-Jan Van Wijk (12:29)
10 vingertjes, 10 teentjes, nog net geen wimpers. Dus ik was ongelooflijk blij dat ik haar gewoon zo gezien heb. Dus alles wat ik dacht dat ze zou zijn, dat blijkt niet waar te zijn.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (12:42)
Zo. Ja, en heb je haar vastgehouden, geknuffeld, hoe hebben jullie daar samen om gegaan?

Ernst-Jan Van Wijk (12:48)
Ja, denk dat wij een soort… Dat was zondagavond dat Liv werd geboren. Wij zaten in een soort bubbel in die kamer. We hebben ongelooflijke, liefdevolle begeleiding gehad vanuit het ziekenhuis. Het waren een soort engelen die in die kamer waren die ons hielpen met alles. Liv werd natuurlijk best snel meegenomen vanwege… Nou, we wilden natuurlijk ook een voetafdrukje hebben. Ze moest gewogen worden.

Ze werd snel meegenomen en een van die verpleegkundigen zei ook gefeliciteerd met de geboorte van je dochter. Dat zijn echt ook mooie uitspraken. wel, ik snap best als verpleegkundige dat je denkt, dat ga ik toch niet zeggen, dat kan ik toch niet doen, maar ik vond het mooi dat ze dat deed. Toen werd Liv meegenomen. Ik was op zoek naar een bak koffie, dus ik ben de gang opgelopen. Ook een beetje op zoek naar Liv, alszijnde wat duurt het lang. En toen werdt Liv gewogen in een kamertje, dat zag ik.

En die vrouw zei wil je er echt nog gewoon zien? Want ik had heel snel gezien in een doek. En ze was overleden in de buik vanwege de weeën stormen.

Dus toen lag ze op een schaal, het was echt 25 centimeter, dat stelt echt niks voor. En toen zei die verpleegkundige, wil je zien hoe dat eruit ziet qua open ruggetje. Ik zei ja, doe maar. En voor haar natuurlijk groot, maar er zat echt zo’n heel klein opening op haar achterrug. Dus op de dag van vandaag ben ik heel blij dat ik heb gezien wat ze had. Omdat ik altijd dacht, stel je nou voor dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt. En stel je nou voor dat je…

Dat je die keuze maakt, dat je een hele grote droom, dat je daar een naald doorheen steekt en dat later iemand zegt, ja, het is toch de verkeerde keuze geweest. Dus ik ben heel blij dat ik die keuze heb gemaakt en heb gezien. Toen daarna is ze weer teruggekomen bij ons in de kamer. Alles was mogelijk. Wat we wilden met haar, ze kwam ook terug in een mandje. Dus de verpleegkundige vroeg mij, goh wil je Liv

vast houden. Ik zei, ja graag. Toen gebeurde natuurlijk alles bij Joyce, want die zag natuurlijk mij alszijnde vader, wat ze heel graag wilde zien. En toen werd ze teruggelegd in het mandje en toen werd ze gegeven aan Joyce in het mandje. En toen zei Joyce tegen mij, shit zegt ze, ik voel het niet. Ze zegt er gebeurt niks, ik voel niks. Ik zei he. En toen zei Joyce; wil je haar uit het mandje halen?

Dus toen werdt Liv uit het mandje gehaald en werd zonder mandje bij Joyce in haar armen neergelegd. Toen gebeurde er van alles.

Ja en toen is Liv weggehaald, ze mocht weer terugkomen. Alles was mogelijk in die bubbel in die kamer. Dus zo hebben we haar vastgehouden, teruggeven, onderzoeken. Dat.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (15:35)
Ja en nou even vanuit hier ook voor het Erasmus super dat ze er zo mee om zijn gegaan, dat die mogelijkheid er was. chapeau aan de geboortezorg. Ja, gewoon wat mooi. En goed, hebben jullie dat begraven, hoe hebben jullie dat gedaan?

Ernst-Jan Van Wijk (15:43)
Zeker, ja.

Je krijgt natuurlijk de mogelijkheid om volgens mij krijg je 2 of 3 opties. Moeten wij het cremeren, maar dan komt het op een vrij anonieme begraafplaats. Dan weet je niet waar dat dan is. Of je krijgt autopsie dat willen we niet want we weten wat er is gebeurd.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (16:11)
Hmhm.

Ernst-Jan Van Wijk (16:22)
En toen zeiden ze, wat wil je? Toen zeiden we, ze gaat mee. Maar Joyce zei wel snel, ze gaat niet mee naar huis. Want als ze mee naar huis gaat dan… Dan zal ik denk ik zo gehecht raken aan haar. En we hadden ook vrij snel besloten dat ze niet werd begraven. Omdat Joyce zegt, en dan ben ik ook een beetje bang dat het een soort bedevaartsoord wordt voor mij. Alszijnde Joyce, dan ben ik gewoon echt dag en nacht te vinden op het kerkhof. Dus we hebben besloten om haar te laten cremeren. Ik kwam thuis.

en ik had geen idee van een uitvaart organisatie, dus ik heb een soort gegoogled uitvaartorganisatie Maasland, de eerste de beste kwam naar boven toe, gebeld ja dan krijg je zo’n awkward gesprek dat alszijnde: “uitvaart organisatie die en die, met Peter.” Peter ik zeg ik ga je een vraag stellen die je denk ik niet heel snel krijgt vandaag, ik zeg dit is gebeurd. Doodse stilte aan andere kant van de lijn. Hij zegt dat gaan we regelen, ik zeg hoe ziet dat eruit? Hij zegt joh wij gaan naar het Erasmus

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (17:05)
Haha.

Ernst-Jan Van Wijk (17:19)
met gewoon een uitvaartbus, een mooie Mercedes bus. Hij zei gaan met z’n tweeën in het pak. Hij zei de één houdt de deur open voor je dochter, zodat we nergens jouw dochter hoeven neer te zetten. En we gaan haar ophalen straks en dan gaan we haar bij het crematiecentrum afzetten. Dus zo hebben we haar eigenlijk afgegeven aan de uitvaartorganisatie.

En ik denk ook dat het leuk is om te melden. Wij zaten natuurlijk in die bubbel in dat ziekenhuis. In die kamer. was zondagavond. We hadden geen idee hoe de buitenwereld in elkaar zat. En die verpleegkundige zei ja als jullie afscheid willen nemen dan hoor ik het wel. En wij zaten daar. Het was in de tussentijd maandagochtend geworden. Dus we zaten daar met Liv. En we dachten ja wanneer moet je nou afscheid nemen van zoiets. En we dachten ja laat het maar gewoon gebeuren, kijken wat er gebeurt. En ik denk een kwartier iets later werd de deur geklopt. Deur ging open.

Stond er een Antilliaanse vrouw; “Een hele goede morgen, dame, meneer en mevrouw. Goeiemorgen. Wilt u een lekker ontbijtje met koffie en zo. En toen dacht ik, dit is ook weer de cue. Dit is ook weer de buitenwereld. Hoe dan weer de werkelijkheid in kickt. Dus Joyce en ik begonnen keihard te schateren. En we dachten, als het de cue is om afscheid te nemen van haar dan is dit de cue. Dus zo hebben we afscheid genomen van haar.

afscheid genomen door de uitvaart organisatie te vragen. En toen is ze een paar dagen later gecremeerd.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (18:48)
Ja, ja. En hoe ging je daarna mee om? Hoe kwam je eigenlijk weer de wereld in, om het zo te noemen?

Ernst-Jan Van Wijk (19:00)
Ik weet altijd waar mijn auto staat. Ik ben degene die weet waar de auto staat in de parkeergarage. En dat wist ik niet. Ik had geen idee waar mijn auto stond. Dus Joyce zei, loop maar mee. Links, rechts, daar staat hij. Ik zei oohh ja. En dan kom je thuis. En dan ga je wereldkundig maken wat er gebeurd is in de afgelopen dagen. Want heel veel mensen wisten het niet. Bijna niemand. En Joyce heeft een ongelooflijk mooi berichtje de wereld ingestuurd. En dan word je bedolven.

met heel liefde en aandacht ook mensen zeiden van goh wat heb je die laatste dagen gedaan en Joyce zat natuurlijk nog in haar, die had een ruggeprik gekregen en morfine dus die was ook nog een beetje zo appelig dus die is op bed gaan liggen en toen hebben we gezegd naar mensen toe als je komt mag je rouw meenemen maar neem vooral liefde mee en laat ons het verhaal vertellen. Dus

Ja, we hadden rouw en we hadden een soort geboortefeest. Want er stond een marsepein taart en er stond champagne. Dus ik denk dat mensen ook verbaasd waren over dat ze gedacht hadden dat ze binnen zouden lopen in een hele zwarte ruimte waar ongelooflijk veel verdriet was. En dat was er zeker. Maar er was ook de vraag: wil je taart en wil je champagne? Want ze is er ook gewoon. Ze is er geweest. Ze is er.

Dus soms was het verdriet van de ander groter dan dat voor ons. Ja, in wat voor wereld stap je? Ik heb ooit wel eens gezegd, ik snap best dat mensen kapot gaan of dood gaan aan een gebroken hart. Nou, ik denk dat ik op het randje heb gelopen van het dood gaan aan een gebroken hart. Die had ik even niet meer. Maar ik denk dat je als man snel in een soort oerinstinct stap of zo zorgzaam…

Mensen ontvangen, Joyce kon natuurlijk niks, die lag op bed. En dan kregen we ongelooflijk veel berichten van mensen. Gekscherend, veel vrouwen die stonden voor de deur, die kwamen echt bij Joyce troost bieden, het verhaal halen. En van de mannen van die vriendinnen kreeg ik een appie. Hé man, gecondoleerd, je weet me te vinden. Hé man, gecondoleerd, sterkte, je weet me te vinden.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (21:20)
ja.

Ernst-Jan Van Wijk (21:26)
Tot op dag van vandaag denk ik, hoe zo dan? Wat gebeurt er nou met die mannen? Dat heb ik echt wel confronterend gevonden. Waarvoor durf je het niet? Dat. Dus dat is denk ik ook waarom ik later dit werk ben gaan doen en waarvoor nu rouw en verlies mijn expertise geworden is. Want die mannen kunnen wel eens die plank mis slaan. Ja, dat is wel zo.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (21:48)
⁓ is dat zo?

Ernst-Jan Van Wijk (21:53)
En ergens snap ik het wat ze doen, want wat is het moeilijk om daar te staan met je billen bloot en te zeggen, wat een kutzooi Ernst, ik heb geen idee, maar ik ben er voor je. En ik ga misschien rare vragen stellen, dat. Dus zo zijn wij eigenlijk thuis gekomen. Een aantal dagen later hoorden we van de begrafenis ondernemer dat Liv gecremeerd zou worden die dag.

Ik wilde daar heel graag heen, alleen Joyce was echt nog niet stabiel genoeg. Dus die wilde gewoon niet dat ik weg ging. Dus ik heb gekozen voor het feit dat Joyce echt aangaf alszijnde dat ik wil niet dat je weg gaat. En op de dag van vandaag denk ik, shit, ik heb Liv alleen gelaten die dag. Dus dat voelt nog als een soort ongelofelijke tekortkoming. Ik had een keuze te moeten maken.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (22:44)
Hmhm.

Ernst-Jan Van Wijk (22:48)
voor de keuze gekozen voor Joyce op moment. Met terugwerkende kracht had ik dingen anders gedaan, maar in het heetst van de strijd maak je keuzes. Bedenk het maar. Ja, dat is de beste keuze van dat moment.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (22:57)
Ja, het is beste keuze op dat moment. voor jou.

En wanneer was dit? Wanneer speelde dit? Welk jaar?

Ernst-Jan Van Wijk (23:07)
Dit jaar is 6, dus 2019.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (23:11)
Ja,

nu zijn we 6 jaar verder. hoe ben je er in afgelopen 6 jaar in grote lijnen mee omgegaan dan?

Ernst-Jan Van Wijk (23:15)
6 jaar verder

Ik denk dat ik er nog steeds mee om moet gaan. Ik denk dat er nog geen dag voorbij gekomen is dat ik niet aan haar gedacht heb.

en dan is het niet één keer per dag er aan te denken maar gewoon… Soms zijn het gewoon echt tienden van een seconde dat ik haar naam voorbij zie komen of op momenten dat mensen er zelfs nog naar vragen. Dat vind ik ook echt bijzonder. Hoe ben ik ermee omgegaan?

Het heeft me ongelooflijk veel geleerd, het heeft me ongelooflijk veel gebracht in positieve zin. En dat sommige mensen wel eens zeggen, hoe kan nou zo’n heftig gebeurtenis in leven je positiviteit hebben gebracht. Ik denk na het overlijden van Liv dat ik datgene ben gaan doen wat ik diep van binnen al moest doen, maar niet durfde vanwege maatschappelijke druk, vrienden, meningen van andere mensen.

na het overlijden van Liv, hebben mensen voor mij, werktechnisch waar ik toen werkte, die hebben mij echt op een kut manier laten gaan. Maar dat heeft me ook de mogelijkheid geboden om nu dit werk te doen wat ik nu doe. Want als Liv er niet was geweest, of op een gezonde manier was geweest, was ik dit werk niet gaan doen en dat had ik me denk ik niet zo verdiept in. Nou ja, jeugdzorg, coachen, rouw en verlies, systemisch werk.

Dus ik ga er elke dag nog mee om en dat gaat echt zo. Ik denk dat laatste jaren ze minder heftig zijn geweest. En komt er een beetje een stabiele lijn in.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (24:54)
Hmhm.

Ernst-Jan Van Wijk (25:00)
Maar ik denk als ik straks 95 ben en ik blaas mijn laatste adem uit, dan is zij er nog. Dat heb ik ook maar geaccepteerd.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (25:10)
Ja, mooi.

Ja, en heel herkenbaar ook hoor. Ik had dit werk denk ik ook niet gedaan als ik mijn kinderen niet was verloren. Maar als iemand jou dan vraagt, heb je ook kinderen? Zo’n vraag die kan wel raken. Wat vertel jij dan Ernst?

Ernst-Jan Van Wijk (25:25)
Nou het mooie ervan is, die had ik van de week, zei iemand tegen mij, ik weet nog wel dat ik net na het overlijden van Liv, liep ik door Sneek, daar woont mijn broer, in het prachtige Friesland. Prachtig. Dus daar liep een jongen die ken van vroeger van school, toen waren we 16, alle twee. Dus die jongen loopt daar met zijn kinderen. Heb ik echt vanaf mijn 16 tot en met mijn 40ste niet gezien. Dus er ontstond een soort, hey hoi, jij hier? Ja, nou, een soort praatje.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (25:34)
Ja prachtig.

Ernst-Jan Van Wijk (25:53)
Ben je op vakantie? Wat ben je aan het doen? Zijn dit je kinderen? Ja, zegt hij, dit zijn mijn kinderen. Hij zegt, en jij heb jij kinderen? Ik zeg, nee, ik heb geen kinderen. Dus ik ben doorgelopen en ik heb echt vol in die straat in sneek. Ik heb een partij zitten janken joh. Ik was kwaad en ik was woest op mezelf. Dat ik gewoon niet zei, ja ik heb een dochter. Dus vanaf dat moment heb ik me stellig beloofd dat als mensen vragen mij; heb je kinderen? Dan zeg ik ja, ik heb een dochter. En die heet Liv. En als mensen vragen hoe oud is ze dan? Ik zeg, nou in principe zou ze nu zes zijn geweest, maar ze is stilgeboren.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (26:23)
Ja. En dan wat voor reacties krijgen erop? Wat is jouw ervaring?

Ernst-Jan Van Wijk (26:27)
Ja, we hebben ooit een keer in

het zwembad gezeten in Bonaire. En er zat een man naast ons. En je weet hoe het een beetje gaat op vakantie. Hee hoi, kom je hier vaak? En dat was ook een stoere vent die veel vertelde. En op een gegeven moment stelde hij de vraag; heb je kinderen? En toen dacht ik, eens kijken wat Joyce zei. En toen zei Joyce, ja, ik heb een dochter maar die is stilgeboren. Ja, Jan Willem, een soort awkward situatie dat die man echt 100 miljoen uitvluchten zocht om onder het gesprek vandaan te komen. Hij wist het gewoon niet.

En iets in de trant alszijnde ‘vervelend’, ⁓ het is al tien uur ik moet even lunchen of moet even bakje halen of ja, en weg was die.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (27:03)
Mhmm.

Ja,

het is waarschijnlijk ook niet heel makkelijk als je dat niet aan ziet komen dan is het echt wel een bom die in slaat en hoe ga je daar op reageren.

Ernst-Jan Van Wijk (27:14)
Ja, en ik denk in diezelfde vakantie zaten we een keer aan de bar en we raken weer in gesprek met iemand en toen zei Thérèse was toen mee, de (her)schrijfster van het boek en die zei tegen een man die aan de bar zat, we waren in gesprek met z’n vieren, en toen zei ze, goh we zijn hier op vakantie en we hebben net besloten om een boek te schrijven. O, zegt die man, waarover? Ja, ze zei we gaan het boek schrijven over hun stilgeborene dochter Liv.

Ach dat is het ergens wat je kunt overkomen, ach wat vreselijk, ach wat dit, ach wat dat. Nou jongen, Joyce was door een wesp gestoken, die dacht bij zichzelf, waarom kan je nou niet gewoon zo reageren alszijnde goh, wat ongelooflijk mooi, vertel eens, in plaats van het soort benoemen en ach wat vreselijk, ach ja het is ook vreselijk. Maar laten we alsjeblieft het gesprek aan gaan met elkaar want dat zorgt ook weer gelijk voor een zwaarte in een gesprek als iemand dat zo benoemd. Ja.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (28:08)
Ja, maar dan is het al zwaar, vreselijk

en er wordt allemaal erin geprent. wat… Ja. Ja. Want wat zou zo iemand volgens jou dan het beste kunnen vragen? Wat zeg je?

Ernst-Jan Van Wijk (28:12)
Ja, het is het ergste

wat

mooi dat je haar benoemt. Ik stel je de vraag, heb je kinderen wat mooi dat je haar benoemt? Vertel eens, hoe is het?

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (28:29)
Ja, echt

die open vragen hoor ik hierin.

Ernst-Jan Van Wijk (28:33)
het merendeel van de mensen, zoals door een wesp gestoken, die bagatelliseren het als vreselijk. Het lijkt me echt het vreselijkste wat je kan overkomen. Dat weet ik.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (28:41)
Ja, ja, ja, ja,

Het is waarschijnlijk ook vanuit een goede bedoeling, goede intentie, een goed hart. Dat hoor ik wel, dat voor mannen een taboe van kindverlies om daarover te praten dat dat er is. Hoe is dat? Hoe kijk jij er naar? Is er een taboe voor jou of is of maken we dat zelf?

Ernst-Jan Van Wijk (28:48)
Zeker, zeker,

Nou ik denk dat mannen vanuit de oerinstinct jagen, beschermen. En ik zie het ook veel om me heen dat als mannen dan vaders worden, dat het kind ook vanuit stoerheid wordt opgevoed. Of dat als het kind valt, of met z’n fiets ergens tegenaan rijdt, of dat huilt, of het vindt iets lastig, dan wordt het al snel gebagatelliseerd alszijnde;

Kom op, valt allemaal mee. Kusje erop, hup en fietsen maar. Dus denk dat vanuit veel opvoedingen…

Vinden mannen het in het algemeen lastig om dingen te benoemen alszijnde emoties, rouw en verlies. En als je dan door gaat vragen dan is het vaak de generatie daarvoor die het al moeilijk vond. En de generatie daarvoor het al moeilijk vond. het een soort, het wordt een soort door de hele lijn van nageslacht en bloedlijnen wordt het een soort doorgegeven. En als je dan een beetje doorvraagt dan zeggen vaak vaders ja mijn vader deed het ook niet. En mijn opa helemaal niet. Dus ja en dan denk ik ja hoe…

Kan je het dan meegeven aan je kind om dan te vertellen over emoties of dingen die je lastig vindt. Zeker.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (30:10)
Ja, want ook wij hebben gewoon emoties wij mannen. Ja,

alleen het uiten vinden we niet zo makkelijk en heel herkenbaar. Dat zie ik ook bij mijn klanten hoor. Als ik dan wat doorvraag dan kom je heel vaak uit op dat het al eigenlijk in het systeem zit. En dat is zeker niet zeldzaam. Dat is gewoon vrij normaal eigenlijk. Het is niet normaal, maar het komt veel voor.

Ernst-Jan Van Wijk (30:24)
Ja.

Ja, ja.

Zeker.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (30:34)
Je zei net ook wat over een boek, super mooi, want dat boek komt binnenkort uit, zei je net in voorgesprek. Kun je daar iets over vertellen?

Ernst-Jan Van Wijk (30:42)
Ja, Joyce heeft vanaf het moment dat ze zwanger was een dagboek bijgehouden, daar wist ik vanaf. Ik heb het niet heel vaak gelezen. Stom als ik ben, Liv is overleden in december, dacht ik altijd een paar dagen voor haar overlijden, ik ga dat dagboek eens een keertje lezen. Maar toen dacht ik altijd, waarvoor lees ik dit dagboek want het is echt bleauh. Je ging je er nog kutter door voelen, alszijnde, wat heb ik veel meegemaakt. Wat hebben WE veel meegemaakt.

Dus het dagboek was op een gegeven moment beschreven na het overleiden van Liv. Na het overleiden van Liv heeft Joyce nog wel wat dingen beschreven, maar niet heel veel meer. En het dagboek heb denk ik 5 jaar lang met een slot en grendel in de kast gelegen. En Joyce besloot vlak voordat we op vakantie gingen, besloot zij te vragen aan diegene die mee was, Thérèse, van goh, wil jij het dagboek lezen? En buiten mij om had niemand anders het dagboek gelezen. Dus Thérèse, goede vriendin van ons, ook veel met…

trauma en coaching en begeleiding bezig. Die zei ja dat goed dat wil ik lezen. En de tweede of derde dag gaven we het aan haar, en Thérèse verdween in een cabana op strand en we dachten nou dat duurt wel heel lang. En toen kwam ze een soort huilend teruglopen en zei ze ⁓ wat is dit ongelofelijk mooi beschreven. En Thérèse is al schrijfster van haar eigen boek geweest en toen zei ze maar hier moet een boek van gemaakt worden.

En ik heb altijd wel tegen Joyce gezegd, ga dat dagboek beschrijven in een boek. En zei Joyce, hoe dan? Ik heb er geen verstand van. En toen zei Thérèse, dit wil ik heel graag herschrijven, beschrijven, meehelpen om er een boek van te maken. En toen zeiden we in alle enthousiasme, natuurlijk dat is goed. En de rest van de dagen, we hadden zeker nog tien dagen, is Thérèse elke ochtend verdwenen bij de receptie, omdat ze daar stroom had voor de laptop.

is ze daar eigenlijk al gaan schrijven. we dachten zo dat gaat snel. En toen zagen we de eerste stukken van Thérèse, hoe ze dat schreef en zij kan dat zo mooi verwoorden en alle woorden bij elkaar zetten en de komma’s ertussen zetten. Dat boek is er gekomen en wij dachten dit wordt echt een 3 jaar plan. En toen zei Thérèse afgelopen maart zei ze; 14 december of in december is het klaar. Dat is wel redelijk een utopie… Maar ze hebben het voor elkaar gekregen.

En 14 december aanstaande presenteren wij het boek. Belofte aan de liefde. Gebaseerd op het dagboek van Joyce. Ja, het is er gewoon. Ik heb van de week het proefdruk gezien. En heb ik eindelijk gelezen. heb altijd wel kleine hoofdstukjes gelezen. En ook mijn aandeel erin beschreven. Maar ik heb het van week voor de eerste keer helemaal gelezen. En ik vind het echt een ongelooflijk mooi boek.

Het gaat over hoe Joyce het heeft ervaren vanaf dag 1 tot en met keuzes maken in het ziekenhuis. Intuitief, mediumschap.

Ik denk ook dat de belofte aan de liefde heeft te maken met dat rouw ook een andere kant heeft.

En dat willen we ook beschrijven in het boek dat het niet alleen maar ongelooflijk kut is, dat het ook ongelooflijk mooi kan zijn. Zolang je het maar durft aan te kijken, het monster, zolang je maar ermee aan de slag wil gaan, dan zit er ook een andere kant aan rouw.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (34:13)
Ja, dat het beide dingen naast elkaar kunnen bestaan. Rouw en liefde, of ik zeg de meestal vreugde en verdriet op een gezonde manier naast elkaar kan bestaan. Zonder verdriet geen vreugde. Wauw. Nou, we, kunnen de hele ochtend wel vol praten. Maar ik wil graag afsluiten met een vraag, wat zou je andere mannen mee willen geven die door een…

Ernst-Jan Van Wijk (34:16)
Zeker, ja.

Ja, ja, ja.

Ja.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (34:36)
vergelijkbaar verlies heen gaan?

Ernst-Jan Van Wijk (34:39)
Ja, die vraag heb ik natuurlijk al van je gekregen en die heb ik een beetje laten sluimeren. En ik heb er ook een beetje woorden aangegeven. ik heb het ook opgeschreven. Dus als het oké voor je is dan wil ik het benoemen, wat ik heb opgeschreven. Ik zou willen zeggen, probeer niet de sterkste te zijn. We zijn als mannen zo gewend om te fixen, te dragen, te zorgen dat dat wel weer goed komt. Maar dit, dit is…

Niet iets wat je oplost. Laat het je raken. Voel de leegte, de boosheid, de onmacht. Durf te breken. Juist daarin zit je kracht. En praat. Niet per se te veel, maar echt. Met iemand die luistert zonder oordeel. Want rouw wordt lichter als je het niet alleen durft hoeven te dragen. Wat mij geholpen heeft is het beseffen dat verdriet geen zwakte is, maar liefde die geen plek meer weet te vinden. Dus als ik iets mag doorgeven aan andere mannen, je hoeft het niet te snappen, niet te fixen. Je hoeft er alleen maar te zijn met alles wat er is.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (35:41)
Daar ben ik even stil van. Ja, heel mooi gezegd. Precies wat nodig is ook in mijn optiek. Wat heb je dat mooi verwoord, Ernst.

Ernst-Jan Van Wijk (35:50)
Ja, dat heb ik gedaan omdat ik… Nou, denk als ik zo antwoord had geven… …dan had ik misschien later gedacht… …shit, shit, shit, ik had dit nog moeten bijvoegen of dat nog moeten bijvoegen. Dus ik heb er gewoon even tijdje mee gezeten. Dus dan is het voor mij fijner om het te benoemen wat ik opgeschreven heb… …dan dat ik later hiermee afsluit en ik denk… Ohh, Jan Willem, stel de vraag nog een keertje, want… …ik had zo’n antwoord moeten geven. Maar dit is wel… …ja, dit gun ik alle mannen.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (36:05)
Heerlijk, ja.

Haha.

Ja, zeker.

Ernst-Jan Van Wijk (36:20)
Ja,

is nog wel echt wel een reis in te maken en heel veel in te winnen.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (36:27)
Ja, en de mannen zijn ook welkom bij jullie, bij Bo Vertelt. Bovertelt.nl toch?

Ernst-Jan Van Wijk (36:30)
Zeker, Bovertelt.nl,

laat die mannen maar komen. Ik vind het ongelooflijk tof.

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (36:37)
Ja zeker.

Ja, we zitten toch aan de andere kant van het land. Er zijn genoeg mannen die hulp nodig hebben. Dus daar zit ik niet over in. Maar mooi dat jij ook inzet om ook de mannen mee te nemen in dit soort stukken. En natuurlijk ook vanuit je eigen ervaring en wat je daarin hebt gedaan. Dus ontzettend gaaf. dankjewel voor je tijd in deze podcast.

Ernst-Jan Van Wijk (36:43)
Ja hoor, ja hoor. Ja, nee.

Ja.

Bade Science.

Heel graag gedaan. Dankjewel, jij hetzelfde Jan Willem

Jan Willem – host Rouwdouwer Podcast (37:02)
En dan een hele fijne dag nog.

 

Met Fokke Jan Klaver, vader van Marije 🌸 en Jelte 💫

“Sinds Jelte er is, mis ik Marije eigenlijk nóg meer.
Elke dag zie ik hoe het ook had kunnen zijn.”

Een eerlijk gesprek over vaderschap en rouw

In deze diepgaande aflevering spreek ik met Bernard, een man met een bewogen leven en een open hart. We praten over het rauwe verdriet én de groei die hij doormaakte nadat hij hoorde dat hij vader zou worden en tegelijkertijd geen vader mocht zijn.

Bernard deelt het verhaal van zijn zoon Tias, die hij nooit heeft mogen ontmoeten. Hij vertelt over zijn verlangen naar verbinding, zijn pijn, zijn loslaten en de helende kracht van mannenwerk.

In aflevering 1 ga ik in gesprek met Stefan.
Hij deelt hoe een miskraam hem raakte, wat het deed met zijn relatie, en wat hij andere mannen wil meegeven in zo’n kwetsbare periode.

🗣️ “De vrouw voelt alles. En als man heb je geen controle. Het enige wat je kunt doen, is er zijn. Maar ondertussen breek je ook vanbinnen.” – Stefan