GASTBLOG: MIJN EERSTE KEER
Zooo sexy?
“Alstublieft”, zegt de baliemedewerkster met een Belgisch accent in het UZ Gent.
Het is even na twee uur en ik sta met een potje in mijn handen. “Einde van de gang links, dan derde deur aan de linkerkant”. Het klinkt zakelijk hoe ze het zegt.
Ik laat mijn fantasie even de vrije loop en denk hoeveel leuker het zou zijn als een knappe verpleegster met een knipoog er achteraan had gezegd: “Veel plezier”.
Met slechts de flauwe glimlach van die fantasie en een leeg potje loop ik de gang in. Ik heb het gevoel dat iedereen mij aankijkt, alhoewel het rustig is. Nu moet het. Ik voel de druk en daarnaast voel ik mij vooral eenzaam. Ik sla linksaf en tel tot drie, ik open de deur van het ‘mannenkamertje’. De wanden zijn donker en een net iets te fel licht schijnt in de raamloze kamer. In de sfeeroos ingerichte ruimte staat een ietwat ongemakkelijk uitziende stoel. Ik vraag mij af wie de binnenhuisarchitect is in dit ziekenhuis.
Het potje staart mij aan en lijkt te zeggen “Kom op jij, aan de slag!”. Ik ga zitten en geef mijzelf even tijd. Mijn hoofd spartelt nog wat tegen, er schieten verschillende gedachten in het rond. Zo kan het toch geen liefdesbaby meer worden? Wat een instrumentele manier om jezelf voort te planten …
Hoe vertel ik mijn eventuele zoon of dochter over hun conceptie als ze ernaar vragen? Allerlei vragen die niet voor dit moment zijn. Ik laat mijn broek zakken en doe waarvoor ik in deze kamer zit.
‘Hoe vertel ik mijn eventuele zoon of dochter over hun conceptie als ze ernaar vragen?’
Enige tijd later stap ik met een gevuld potje de kamer weer uit. Opgelaten kijk ik de gang rond om te checken of niemand mij uit het kamertje heeft zien komen. Gelukkig, helemaal niemand. Met een warm potje loop ik weer naar de balie toe om het in te leveren. Ik weet niet of ik trots mag zijn. Het potje heeft wol een sticker verdiend van haar en ik mag weer gaan zitten. Nou dat was het dan, denk ik. Het was voor mij een gevoelloos moment om onze kinderwens te vervullen. Sexy? Echt niet!
Dit alles speelde een paar jaar geleden, tijdens de eerste van onze vele bezoeken aan UZ Gent, afdeling Reproductieve Geneeskunde. Toen we na elf miskramen uit de emotionele achtbaan van hoop en teleurstelling stapten, beseften we pas hoe heftig het is geweest. Ongewensd kinderloos. Na een pittige weg kan ik nu oprecht zeggen dat ik een trotse vader ben van elf kinderen in mijn hart. Ik heb de rouw geïntegreerd in mijn leven en dat maakt dat er naast het verdriet ook vreugde is.
© Freya Magazine
Tekst & foto: Jan Willem van Rangelrooij