Samen met zijn vriendin Etje maakte Jan Willem van Rangelrooij elf miskramen mee.
Als miskraamcoach helpt hij nu anderen die hetzelfde meemaken.
Jan Willem (42):
“Wanneer een stel te maken krijgt met miskramen of een onvervulde kinderwens, gaat de aandacht snel naar de vrouw. Dat snap ik, maar tegelijkertijd valt er voor een man ook een droom in duigen. Waarschijnlijk is er al gefantaseerd over hoe ze hun zoon of dochter leren fietsen, hoe ze samen hutten bouwen, voetballen in de tuin of zich verkleden als prinses. Het besef dat dit niet of nog niet zal gebeuren, doet pijn. Alleen uiten mannen dat over het algemeen minder snel. Het is geen onderwerp dat na de voetbalwedstrijd of in de kroeg snel op tafel komt.
Zelf praatte ik ook nauwelijks over ons fertiliteitstraject. In vijf jaar tijd kregen Etje en ik te maken met elf miskramen. We zijn bij verschillende artsen geweest, in binnen- en buitenland, maar vonden nooit een duidelijke reden. Soms vergelijk ik zo’n traject met topsport: heel je leven staat in het teken van de kinderwens. Zo stapte ik uit mijn toneelclub, omdat het niet te combineren viel met ziekenhuisafspraken. We bezochten heus weleens een feestje om de zinnen te verzetten, maar in gedachten waren we altijd bezig met hopen, een teleurstelling verwerken of de volgende poging voorbereiden.
Zeven jaar geleden hielden we dat niet meer vol. We hadden onze grens keer op keer opgerekt en besloten onze kinderwens onvervuld te laten. Voor de pijn die ik daarbij voelde, vluchtte ik weg, omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest. Ik kende niemand die dit ook was overkomen en was er nog van overtuigd dat ‘mannen niet huilen’.
Vroeg iemand me hoe het ging, dan mompelde ik snel ‘goed hoor’ om ervan af te zijn. Intussen begroef ik me in mijn werk en dronk ik in de weekenden veel. Toen ik bij de bedrijfsarts kwam omdat ik me uitgeput en leeg voelde, adviseerde hij me om te gaan hardlopen. De praktijkondersteuner van de huisarts vertelde iets over een regenton die langzaam leegliep en een kraan die ik af en toe dicht moest draaien. Ik kon niets met hun adviezen.
Dit was toch geen burn-out? Ik was aan het rouwen om een leven dat er nooit zou komen. Zelf voelde ik heel duidelijk dat ik daar iets mee moest. Ik besloot een NLP-training te volgen, een programma gericht op persoonlijke groei. Dat heeft uiteindelijk alles veranderd.
Als ik geen slachtoffer wilde blijven van onze kinderloosheid, moest ik verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven. Van de ene op de andere dag ben ik gestopt met drinken en begonnen met praten en voelen. Mijn baan als productspecialist heb ik uiteindelijk opgezegd om NLP-trainer en coach te worden en sinds vorig jaar ben ik gecertificeerd miskraamcoach — de eerste mannelijke van Nederland.
Als geen ander snap ik de neiging van veel mannen om weg te vluchten voor moeilijke gevoelens. Ik help hen inzien dat verantwoordelijkheid nemen, en beseffen dat je niet altijd stoer en sterk hoeft te zijn, je uiteindelijk verder brengt. ‘Het voelt alsof ik tien kilo lichter ben,’ hoor ik vaak na een traject.
Als je midden in een rouwproces zit, wil je het liever niet horen, maar ik ben ervan overtuigd dat pijn je altijd iets kan brengen als je maar bereid bent naar de lessen te kijken die erin zitten. Door mijn eigen verdriet kan ik anderen nu helpen. Daar zit voor mij de winst.”
Uit: &c magazine
Tekst Joanna Wienen
Foto’s Tom Seldam